inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 657):

zomeravond

Avonden weemoed waaien door mijn haar,
De zilte wervelingen op het strand
Vloeien als lucht en aarde in elkaar.
Het wrakhout sluimert langs de duinenrand.

Hoe lang is het geleden dat ik naar
Dezelfde wereld keek, hetzelfde zand
En zorgeloos hier speelde ieder jaar.
De zee schuimt eeuwig eender op het land.

Dit blijft door alle jaren heen een baken,
Een ankerplaats op een vergeten ree.
Als van dit leven niets meer is te maken,

Geef aan het eind dit eiland aan mij mee.
Misschien, als morgen de vogels ontwaken,
Spoel ik met het wier terug naar de zee.

Schrijver: melchior, 16 februari 2005


Geplaatst in de categorie: algemeen

3.0 met 173 stemmen aantal keer bekeken 43.146

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
patrcia middeljans
Datum:
24 mei 2005
Email:
gezond18hotmail.com
Ik vind het een mooi gedicht. Ik zou het zelf niet kunnen bedenken. Ik zou zeggen: ga zo door.
Naam:
joyce
Datum:
29 maart 2005
Email:
sweetgirl888_551hotmail.com
Ik vind het een mooi gedicht. Ik zal het altijd goed in m'n hoofd houden, al vast bedankt!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)