Ballade van de jaren
De meest onmogelijke jaren
verstreken waar wij zelf niet waren.
Waar lang en hardop werd geschoten
woonden alleen de tijdgenoten.
Je hoofd in maanlicht - van opzij
een broos en teerbeschilderd ei -
is hoezo hier en heel gebleven,
in slaap en moe van overleven.
Lees in stations de gebiedende wijzen,
de zucht te genezen, de drang te prijzen:
vrij veilig, drink minder, niet lozen, behoud
de grutto, gireer, red het regenwoud,
laat van je horen, vermager en blijf
van de verte, de stilte, de bomen, mijn lijf.
Gewaarschuwd, gesmeekt, bezworen, geboden
worden wij weggejaagd bij de doden,
de vaders en moeders aan zee, in het koren,
de dagjesmensen bij wie wij toch horen.
Zoals wij daar liepen bij poelen en vennen,
zo argeloos willen wij nog zien en kennen.
Wij willen hun vogels, hun blindheid, hun fruit,
hun gras. Wij willen hun tijd niet uit.
--------------------------------------
Uit: 'Liereman', 1996.
Inzender: WdL, 2 juni 2005
Geplaatst in de categorie: tijd