Maar in de kroeg...

Lang gaat het goed, ja, dan ben ik dicht bij je,
is alles genoeg – iets te veel soms, maar toch –
En dan komt die dag dat ik niet vraag: Wat zei je?
maar jou zelf bedenk, een zacht soort bedrog
’t Is mooier, een ideaalbeeld te maken
dan van jou in ’t echt, maar vooral van mezelf,
zo hard op de grond, zo onzeker te raken

Dus ik naar de kroeg, je zou mij moeten horen
hoe ik je verheerlijk, ons altaartje bouw.
Zodat al die vrienden wat triest, naar behoren,
naar huis gaan en kijken naar hun liefste of vrouw
en zo graag geloven dat haar beeld jou kan raken
terwijl ze best weten dat zij niet de helft
zo prachtvol kan zijn als ik jou steeds kan maken

want in mijn café ben jij het bijzonderst
begin ik warempel te houden van jou
terwijl ik mijn glas leeg tot ’t onderste-onderst
en drink op jou thuis, mijn zo lief, mijn vrouw

'k Heb zoveel verkleurd en zoveel verzonnen
maar ‘k deed het voor jou, lieg ik, dus was het goed
‘k Zeg nooit hoe je zeurt, want dat’s onbegonnen
Jouw naam in mijn glas wieg ik, en ik weet da’k ’t doe
omdat ik niet wil dat wij ’t drinken gaan staken
zodat mijn beeld voor jou het onderspit delft
en zij van hun droom dan de mijne gaan maken.

Schrijver: peter paul
Inzender: wij, 8 februari 2006

pp.schmaalchello.nl

kroeg

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 5 stemmen 1.490