Hartenkreten

hartenkreet (nr. 16.237):

nergens spijt van

stil blikt hij terug
op zijn wilde jaren
vechten met de wereld
betogen tegen onrecht
weer een dode voor vrede

het wandelen in de bossen
met aan elke hand een lief
zorgeloos proevend van alles
morgen net zo min in zicht
als overmorgen al kon bestaan

de examens aan het meer
waar gulzig de zon werd genoten
het hoofd op een bed van boeken
in dromen de primus van de klas
ongemerkt kinderschoenen ontgroeiend

dat waren hem nog eens tijden
al denkt niet iedere vlieg zo
ontvleugeld en potig ontleed
om vervolgens op bezoek bij de spin
bibberend af te tellen naar het eind

vergeten al die uren in de hoek
van een boosaardig verkneukelende klas
als hij weer eens als enige het lef had
de juf te voorzien van de nodige inkt
stralend blauw op wit gesteven kant

nee, hij heeft geen spijt
zo in gedachten verzonken
vaart een glimlach voorbij
op weg naar een nieuwe morgen
nog even veraf als overmorgen