Hartenkreten

hartenkreet (nr. 16.389):

Een kind

In mijn huis hangt een klok
die voortdurend doorgaat
onverbiddelijk en ongerijmd
beukt als een hamer op de tijd
en laat mijn woorden verdwalen
in de sluiers van eenzaamheid

Ik zie steeds veranderingen
zonder dat er iets anders is
steeds de versnelling
waar vertraging is
in het verdwijnen
van mijn ijdelheid

Ergens huilt een kind
het geluid zo iel nog
begint een eigen spel
en verfrommeld
de verharde plooien
van verbetenheid

Dan danst met luister
de ontwaakte variatie
van het grote plan
dat zich ontvouwde
in de verborgen hoeken
van onzichtbaarheid

Ontdaan van de barsten
in mijn vermoeide huid
ontplooit een vergeten glimlach
en dwaalt herinnering
samen met een traan
in dankbaarheid