Maannacht

Nu de duistere krekels
het avondrood verzwelgen
en een ijle mist van de bergen rolt,
pulseert een zwaar verlangen
in mijn slapen.

De onrust dwingt me
de nacht op te zoeken, maar
het zilveren pad van de maan
leidt naar niets,
niets dan
mijlen en mijlen van eenzaamheid
tot mijn tred een kwelling wordt.

Kon ik mijn hoofd te rusten leggen
naast jou,
kon ik je adem op mijn lippen voelen,
kon ik je vingertoppen kussen
zo zacht, zo zacht
kon ik het licht van toevallige
sterren in je ogen zien deinen...

loop door, loop door!

Kon ik de nacht bedwelmen
met mijn honger,
oh, kon ik je lichaam, verterend wild,
in mijn armen nemen
en op het offerblok van dit bed
aanbidden...

loop door, loop door!

Loop tot het morgengrauw doorbreekt
en de gruwelen van de nacht
met lichte balsem bestrijkt.

Loop, ren,
verloren ziel
je liefste is ver, ver, ver......

Schrijver: Gerard Cornielje, 28 maart 2006

gcornieljetlp.ac

liefde verlangen nacht

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 13 stemmen 1.532