Luctor...
Het zit zo diep van binnen
Kan er niet omheen
Elk klein dingetje
Gaat door merg en been
Bij elk stukje spanning
Knapt het in mijn hoofd
Pijn die blijft kwellen
Totdat het is verdoofd
Door te bellen
Door te roken
Door niet op te staan
Door gewoon heel lekker te koken
Door de tijd te laten gaan
En de dag nacht te zien worden
De zon de maan.
Harden moet ik als een steen
Lachen wil ik als voorheen
Vanuit mijn hart
Mijn lijf
Mijn tenen!
Niet meer denken aan degenen
Die me zo veel pijn deden
Die me gewoon hebben laten gaan
Die niet eens zijn komen kijken
Die helemaal niets aan wilde reiken
Door totaal afwezig te blijven
Lieten ze mij compleet verstijven
De kou de nacht.
Ik vind niemand meer de moeite waard,
Wil nergens meer voor vechten,
Ik ga wachten tot de lucht opklaart
Nee, tot de volgende zonneschijn
Tot het einde van de storm
Totdat mijn lief en ik weer samenzijn,
Of nee totdat hij weg is en ik alleen
Ik wacht het leven aan mij voorbij
En zit daar op de achterste rij
Te kijken naar het schouwspel
dat ik of mij heet
Net zo lang tot ik vergeet,
Wie mij al die pijn aan deed
Ik weer vrolijk zal zijn en warm
De zon de lente
Geplaatst in de categorie: emoties