toekomst
ik laat mij niet meer duwen
in verbeelding van loze woorden
waar zonlicht mijn bleke
aangezicht niet meer beschijnt
waarin souffleurs mijn beeld bepalen
in vertoning van wanscherts
mijn mond in zwarte verbloeding
in angst van bittere gal
ik huil in aanwezige stilte
waarin bloemen niet meer vertroosten
mijn schreeuw van onmacht
galmde tussen de bomen
mijn verharde innerlijk
verstild in restanten van lente
werd zonder heimwee
de toekomst van zomer ingeduwd
chello.nlGeplaatst in de categorie: algemeen
souffleurs 3.0 met 17 stemmen 
2.285
2.285
Geef je reactie op deze inzending:
ik wil even reageren op dit gedicht,
het gedicht heeft mij diep geraakt,
er zit een kern van waarheid in, voor mij
persoonlijk, en misschien ook voor vele andere
mensen,
het is een mooi en gevoelig gedicht,
ik vind het klasse van de persoon die dit heeft geschreven, geweldig.