Hartenkreten

hartenkreet (nr. 17.294):

de dag

bedaard klimt uit de horizon
een goudgekleurde morgenzon
en werpt haar eerste stralen
om alles dat de donk're nacht
in grijze tinten heeft gebracht
weer kleurig op te halen

de nevel die het veld bedekt
wordt als het ware uitgerekt
gaat langzaam aan verdwijnen
tot slechts de resten in het gras
op bladeren van het struikgewas
als parels gaan verdwijnen

in tal van kleuren laat het bos
de schoonheid van de bomen los
en onderaan de stammen
valt af en toe een straaltje licht
en brengt de charme in gezicht
van paddestoel en zwammen

een vogel zingt haar schoonste klank
als ware het een woord van dank
voor al het schoons geschapen
en al wat leeft op onze aard
des nachts weer krachten heeft gespaard
ontwaakt nu uit het slapen

waar tot voor kort nog duister was
verschijnen kleuren in het gras
waar duizend bloemen bloeien
en in de lucht, ook op de grond
vliegt alles vol van leven rond
dat de natuur doet boeien

gestaag glijdt langs het firmament
zij die de aarde elk moment
haar warme licht doet geven
insecten, vissen, mens en dier
bomen, struiken, gras en wier
steeds kans biedt om te leven

als elke schaduw korter wordt
de dag tot even is verkort
verliest de aard haar kleuren
de bloem plooit kalm haar kelkje dicht
om in het laatste avondlicht
nog merkbaar zacht te geuren

alsof de zon de nacht begroet
hult zij zich kalm in rode gloed
om langzaam weg te zakken
waardoor de nacht de kans weer heeft
om wat door licht vol kleuren leeft
in grijzen in te pakken.