Hartenkreten

hartenkreet (nr. 17.556):

Manon (Deel 2)

Tien jaar later ....

wiedend tussen het jong plantsoen,
fleurend bij vers frisbronnend water,
horen de telers boven ‘t groen
ver hoefgetrappel en geratel.

het span komt recht hun richting uit
met aan zijn boord een jongedame :
asblond van bles en blank van huid
arriveert daarginds Jean’s erfgename.

zij herkent goed de hypocrieten
die zich thans reppen haar te groeten
Manon ziet hoe hun anjers schieten
en sterkt zichzelf met : “zij gaan boeten !”

bij ’t jeu des boules volgen geladen
blikken vanonder strooien boord
het weeskind waarvan zij de vader
samen zwijgend hebben vermoord

zij hoedt de geiten op de berg
en treft er elke rots en spleet
zo dringt ze door tot in het merg
waar ‘t water ’t eerst naar buiten treedt

als vergelding voor haar vaders’ dood
dempt zij de bron met leedvermaak
met de hitte als haar bondgenoot
biedt zij dit gruweldorp haar wraak ...

(fin)