Hartenkreten

hartenkreet (nr. 17.563):

koorddanseres 2

oprecht in`t nachtelijk duister;
verankert in `t licht,
gedonder als ik fluister,
wat Moeder natuur mij berricht..

de gouden kooi
is minder mooi
de tranen langs de navelstreng
mocht mijn kind ooit gaan vragen;
waar zijn wortels dan lagen
in dit leven zo eng...

tergend gemeen
zijn de feiten
waarom ik verdween,
de verwijten...

het luisteren is uitstel
het spreken is verdriet
en ik weet overal wel;
mijn kindje is er niet..

het aardse volk heeft hem ontnomen:
van Zijn moeder; de koorddanseres.
ze mag, waar hij is; niet meer komen.
want ze huilt; en ze lijkt aan de fles.

en hier in m`n hart,
heersen kommer en kwel.
mijn moeder; natuur,
begrijpt dat wel,
als ze mij even laat zweven
tussen Haar en Hem...
en klem
in dit bestaan
was`k daar t liefst gebleven,
op het slappe koord zo verheven,
in `t aardse onverstaan...
enkel en alleen een......
koorddanseres;
biedt zich aan...