Hartenkreten

hartenkreet (nr. 17.610):

Zetelen

Knarsetandekoude snijdt door mijn
tintelhuid, verwarmd door mijn
verwardhart. De zilte lucht van
de wilde zee vervult mijn verstilde
gedachten met zekerheid

Jij bent hier het drijfzand
waarin ik mij graag laat verglijden
ik laat me verstrengelen

Me toegewijden

Het schuimkopwater bruist door
mijn oren, zo ook
jouw streelzachte stem
de schuilduin is van ons,
fluisterduinstiekem

Koesterknuffelend vertoeven we

In elkaars zetelarmen,

Angoravlindertjes kussen,

Terwijl de stoorwind tekenend

Aanspoort om nog dichter tegen elkaar

Te zetelen…