De tijd is dood.
De `tijd`maakt met haar geen ruzie meer
geweld is in de ruimste zin van het woord
een aanslag die op haar voetstappen rust
en niet meer voortsnelt zoals het hoort
schuifelend over de lange trage gangen
vergeet ze waarnaar ze in rondjes spoedde
in een kringetje loopt ze vergetelheid weg
waar niemand haar tegen kon behoeden
herkenbare gezichten vervagen per dag
ze lacht, “dag lieverd hoe was het op school”
een zuster die haar dochter heeft vervangen
voert onwetend wat ze verfoeide, hmm..rode kool
Geplaatst in de categorie: afscheid