Tranen

Tranen

Traag rollen de tranen langs mijn wangen
En vallen van mijn kin omlaag.
Een stroom, gedreven door verlangen,
Loopt naar benee, zout en gestaag.

Een kleine vloed vol sentimenten
Stroomt langzaam van mijn geest vandaan,
Als bosbeken op oude prenten,
Waarlangs kale bomen staan.

Een eeuwigheid lijkt het te duren,
Het einde lang nog niet in zicht.
Ik zit je foto te begluren,
die voor me op de tafel ligt.

Je bent zo mooi, zo onweerstaanbaar,
Zo knap, zo’n schoonheid, zo’n mooi mens,
Maar tegelijk zo onbereikbaar,
Terwijl ik je nabijheid wens.

Ik was je vriend, we leefden samen,
Ik deed je heel erg veel verdriet,
Dat is iets om me voor te schamen,
Want een mens als jij verdient dat niet.

Het berouw is laat, maar toch gekomen,
Pijnscheuten schieten door mijn hart,
In plaats van mooi van ons te dromen,
Lig ik nachten wakker, vol van smart.

Ik voel me eenzaam, bang en verlaten,
Ik wou dat je nog van me hield,
‘k wil hele nachten met je praten,
Over wat mij toen toch heeft bezield.

Eenzaamheid kan je verdoven,
Vervreemden van je eigen ik,
Dat kom je moeilijk weer te boven,
Zo krijg je steeds weer tik na tik.

Maar dan, wanneer ik er niet meer op reken,
blijven de ogen plots weer droog,
Dan groei ik groter, een goed teken,
En klim ik uit mijn dal omhoog.

Mezelf gevonden, ‘t lijkt een wonder,
Maar het geeft echt zo’n fijn gevoel,
Ik wil je terug, ik kan niet zonder,
Als je begrijpt wat ik bedoel.

Dus Lieve Knappie, luister even,
Naar wat ik je vertellen wil,
Ik wil verder met jou leven,
Anders valt de wereld stil.

Ik snap dat je eerst na wil denken,
Na wat er allemaal is gebeurd,
Ik wil je graag mijn leven schenken,
En heel mijn hart, warm maar verscheurd.

Maar neem je tijd, niets overhaasten,
Ik wacht op jou, ik heb geduld,
Ik hoop dat je, ten langenlaatste,
Mijn hartenwens alsnog vervult.