Hartenkreten

hartenkreet (nr. 18.039):

De tuin

Ik vroeg de smid,
Smeed mij een poort,
Een poort met gouden krullen
Gesmeed in flonker kolenvuur.
En na een enkel uur
Zie daar,
Gedreven, gehamerd het ijzeren werk
Met bladgoud, dun fineer.

Ik zei de smid,
Tussen twee tuinen wordt zijn plaats.
De oude tuin vertrapt in honderd jaren,
Bloemen ten prooi gevallen aan barbaren,
Daar keer ik nimmer weer.

Ik ried de smid,
Ga met mij door deze poort
Betreed de nieuwe bloemenzee,
Zingend gaan we binnen
Om het leven te beminnen.
Geen plaats voor eeuw of decennium,
Geen hoge woorden over een millennium
Waar alleen de dag zal tellen.
Waar elke avond weer,
Men zich verwondert,
Zich verwondert over de Grote Beer.