De Kraai en de Kolibri

Het was heerlijk toeven in de warme zon
En net toen de kraai zijn dagelijks dutje begon,
Klonk plotseling een schelle stem in zijn oor,
Goedenmiddag meneer, sorry dat ik stoor!

De kraai keek op en schrok zich een hoedje
En bromde toen nors, huh, wat moet je?
Ga toch eens zitten man, jeetjeminee!
Wat een rare ben jij, of heb je adeehadee?

De vogel zoefde naar de rand van het dak,
En het duurde niet lang voordat hij sprak.
Ik ben een vlagkolibri uit Noord Peru,
En was even aan een rustpuntje toe.

Officieel heet ik Loddigesia Miralbilis,
Hoewel ik snap dat dat niet uit te spreken is.
Staat wel leuk in van die dure boeken en zo,
Maar mijn vrienden noemen me gewoonweg Ko.

Allereerst mijn excuses nog voor zoëven,
Het was niet mijn bedoeling u stress te geven.
De kraai pikte ongemakkelijk in zijn veren,
Sorry, stressbestendigheid moet ik nog leren.

Na een dutje ben ik meestal wat nukkig,
Dus het moment was alleen wat ongelukkig.
Ik ben een zwarte kraai, zo'n doodgewone,
Maar in die boeken heet ik corvus corone.

En zo ontstond op het dak langzamerhand,
Tussen die twee vogels een hechte band.
Ze spraken over alles wat vogels maar boeit,
En lieten geen enkel onderwerp ongemoeid.

Mensen zijn vreemd, bromde de kolibri zuur,
Want iedereen houdt toch zo van de natuur?
Kijk nou eens bij ons naar het Regenwoud,
Waarom zou je vernielen waar je van houdt.

Precies! kraste de kraai. Als ze niet stoppen,
Helpen ze de wereld finaal naar de knoppen.
Mensen zijn inderdaad nogal rare vogels,
Alles draait om macht, geld en kogels.

De kolibri schudde, rare vogels, zeg dat wel,
Maar ik moet weer verder vriend, dus dankjewel!
Hij zoefde de lucht in en met een laatste zwaai,
Nam de kolibri afscheid van de zwarte kraai.

De kolibri vloog weg en ging verder op reis,
Voor een blind date met een vink in Parijs.
De kraai besloot maar wat zilver te stelen
Anders liep hij zich toch maar te vervelen..