Wanhoop
Een grote zaal,
de muren kaal.
Gepraat, gefluister en gelach.
En ik?
Ik wacht, ja heus, ik wacht,
op dat ene moment
dat iedereen wel kent,
wanneer het muntje eindelijk valt…
Ik kijk behoedzaam om me heen,
gluur even fronsend naar degeen,
die daar opeens vlakbij me staat,
terwijl ze ergens over praat.
Ik voel me niet lekker,
ik voel me niet vrij.
Nee hoor, dit is echt helemáál niks voor mij.
Dan denk ik opeens: nu wordt het nog gekker;
mijn hemel, hoe kan dat, nu voel ik me blij!
Mijn ogen die dwalen meteen naar het raam,
ik slaak even later een verlangende zucht.
Ik zie in de verte een zachtblauwe lucht,
dan sluit ik mijn ogen en vlieg weg, langzaam….
Ik zit niet meer binnen, tussen vier muren,
ik vlieg ergens buiten waar het koel is en fijn.
Ik hoef niks te tellen, geen dagen , geen uren,
mijn hemel, wat zalig, laat het altijd zo zijn.
Ik zweef boven bergen, en daken en bomen;
dit is echt veel mooier dan mijn andere dromen.
Hier boven is ‘t rustig en er zijn ook geen zorgen,
kon ik maar hier blijven, al was het tot morgen!
De klap komt ineens, meedogenloos, wreed;
ik ontwaak uit mijn trance, drijfnat van het zweet.
Ik open mijn ogen en ze vallen mij aan:
mijn onrust, mijn angst, ze laten mij niet gaan.
Maar waarom, ja waarom ziet niemand dit dan?
Is er dan echt niemand die ziet dat ik ‘t niet kan?
Frustratie knijpt langzaam mijn keel bijna dicht,
ik vlucht weg van alles, de handen voor mijn gezicht.-
hotmail.comGeplaatst in de categorie: woede
wanhoop
4.090
Geef je reactie op deze inzending: