Ontroostbaar
langzaam voel ik hoe hete vochtige tranen
zich een weg zoeken
via mijn wangen naar beneden
onder aan mijn kin
blijven de druppels hangen
aarzelend, of ze wel of niet zullen vallen
eenmaal gekozen
vallen ze met grote snelheid
tegen de vloer te pletter
onafgebroken
loopt het vocht
uit mijn neus
om zich langzaam te vermengen
met het zoute water op mijn gezicht
mijn hart is donker en verkrampt
elk gevoel is uit mij verdwenen
alsof een scherp mes
alles in een keer weggesneden heeft
de pijn zindert na
in elke vezel van mijn lichaam
het licht in mij is gedoofd
ik wil niets meer
ik wil niet meer zijn
ik wil niets meer voelen
het doet te zeer
waarom kon het niet anders zijn
ik had je zo verschrikkelijk lief
en nog.......
Geplaatst in de categorie: verdriet
SUPER!