Hartenkreten

hartenkreet (nr. 18.626):

De smaak van hemel

In het bijzijn van je lief
die verstaat wat je hart doet gevoelen
vluchtte je voor de snelheid
van je overhaaste geest

het moment liet je varen
wuifde je weg als een schip waarvan je
wist dat het spoedig zal vergaan
zo week haar bodem,door het wak
dat je erin had geslagen

en zo tint je jezelf in rose blos
alsof het de hemel was die
je deze kleur gaf hangend
aan een gouden draad
van maagdelijkheid

je zou nog even kunnen blijven
staren in onvergetlijkheid
en een traan dragen naar de zee,
maar het smaakt naar meer dan je wil,
even nog lik je over je lippen
de smaak van water is bitter
maar gevoelt wee zoet

de geweten fohn blowt gestaag
voor een zoveelste keer
wraai je vooruit, stijg je op
en steeds verder
tot de wereld slechts een stipje is
en tot in een wolk die je bekoorlijk
benijd

en hierin ligt het eeuwig zwijgen
waarnaar je verlangt tot
een noeste bui je weer neer
tot aarde drijven doet
.
de droom ontwakend
in de keuken van je tovertuin
werd je wakker met onder
je voeten een vlinder
die haar vleugels net
had gespreid

er was niets meer aan te doen
de groengrazer brulde
naast een niet gezien vergaan
schip had je er een dode vlinder bij,
gekoesterd tussen vier houtjes
onder een transparant tapijt
als door een wonder voor
een moment van eeuwige
schoonheid zo waar bevrijd