Winterrood
Ze zag
de bloedrode winterzon
koninklijk verdrinken
in de omhelzing
van horizongolven.
Ze stond daar maar...
in het besluit
van haar laatste afscheid.
Ze plukte nog één keer
breekbare, grauwe schelpen
en duizelig
liet ze het onschuldige strand
voor het allerlaatst
als los zand
door haar vingers glippen.
En terwijl ze,
met ogen vol diepe tranen
en haar hart bewoond
door scherpe messen,
met elke verdwenen stap
verder en verder
van de inktzwarte,
lokkende branding
verdwaalde,
huilden gebroken schelpen
in haar koude, witte handen.
En de hemel kleurde winterrood...
Geplaatst in de categorie: verdriet