Hartenkreten

hartenkreet (nr. 18.737):

Winter

Langzaam vormt zich een schilderij
het landschap ontwikkelt zich tot paradijs.
Ik ben jaloers, het is immers niet van mij
al maak ik dat mezelf wel wijs.

Een simpele boom neemt vormen aan
ontpopt zich als een reus in het wit.
Het wit doet duizelen, ik kan niet staan
ik voel me nietig, zo als ik daar zit.

Ik kijk naar een oneindig grauwe lucht
en laat me verwennen door kostbaar nat.
En dan besef ik met een zucht
dat ik deze schoonheid te snel vergat.

Alles verstopt maar zoveel te zien
er ontstaat een heel nieuw beeld.
Zou dit zo blijven, heel misschien
de witte pleister die alles heelt.

Eén ding is zo enorm bijzonder
alles is gelijk, wit en teer.
De eenheid die ik zo bewonder
vind ik dit bij mensen of nooit meer.

Terwijl ik daar zo stilletjes zit
is mij toch werkelijk iets ontgaan.
Ik ben ook bedekt met helder wit
deken van eenheid; niet te weerstaan.