Hartenkreten

hartenkreet (nr. 18.813):

Windkastelen

Stil stond ze daar bij het raam
turend door de bomen vlogen
haar gedachten met de vogels mee.
De wind fluisterde zijn naam en
schreef een gedicht die rolde
op hoge golven in de zee.

De kilte kleefde berustend tegen
het glas en bevroor haar verleden
met hem alsof het er nooit meer was.
Hoe ze ook probeerde om de tijd
even stil te laten staan, toch leek
hij steeds verder weg te gaan.

Ze kon slechts zuchten en deed een
wens.
Want ze hield van hem
intens.

Stil stond ze daar bij het raam
en kon alleen maar staren
door bosjes, stuiken vol bes en
braam. Maar bleef oeverloos steken
op eeuwenoude bezwaren.
De wind blies haar naam naar
die van hem. En als ze heel goed
luisterde, hoorde ze zijn stem.

Ze kon slechts zuchten,
haar liefde was
onvoltooid.
Ondanks de juiste wind, was hij
verder van haar dan
ooit.