Hartenkreten

hartenkreet (nr. 18.870):

Het golven van een metafoor

Als het golven van een metafoor,
jou,
het kleinste beetje
dichterbij zou brengen.

Zou ik staren in jouw ogen
vergelijken met zomers,
de zon zien ontwaken
in de gerimpelde weerspiegeling
van het golven van de dageraad,
diep in de Adriatische zee.

Ik zou jouw hand in de mijne laten vloeien,
zoals het getij aangrijpt op het strand.
Jouw woorden zou ik rond zien waaien
op de zilte adem van een verlegen zuidenwind.
We zouden dan samen zijn gaan lopen,
zomaar,
nergens heen,
net als de zee.

Ik zou schrijven tot je danste
op het deinen van die ene metafoor.
Schrijven tot je dansend,
langzaam dichterbij kwam.