Nachtmerrie
Zomaar eenzaamheid verlaten
donk're wolken zweven laag
kille stilte door de straten
niemand stelt die ene vraag
vreemde dingen worden zichtbaar
lijken liggen op de grond
niemand maakt een enkel gebaar
vragend kijk ik in het rond
witte gezichten, bange ogen
kromme ruggen, heel veel pijn
had ik nu maar het vermogen
om hier niet te hoeven zijn
plots wordt de stilte weer verbroken
de wekker rinkelt heel erg luid
voor het eerst in m'n leven
ben ik dankbaar voor dat geluid
ik word wakker en zucht diep
schud de spoken van me af
ik ga weer een mooie dag in
en laat hen rotten in het graf...
Geplaatst in de categorie: filosofie