De slaaf van de bedelaarskoning
Problemen kondigen hun aanwezigheid aan
Maar de mijne… niemand ziet ze staan
Blauwe plekken, het symbool van pijn
Maar niemand wil mijn beschermengel zijn
Ik hoef niemand meer te vragen, te zeggen
Ze willen niet horen als ik uit wil leggen
Mijn rechten onderdrukt, mijn stem gesmoord
Ik dans over het dunste levenskoord
Ik sta alleen, geen helpende hand
Ik ben begraven onder hopen zand
Niemand durft te kijken, hebben angst voor mijn lijden
Willen het niet zien, proberen het te mijden
Zoiets past in hun perfecte levens niet
Ik ben de enige die het van anderen ziet
Ik draag geen masker, maar word genegeerd
Het praten werd mij afgeleerd
Geplaatst in de categorie: geweld