Hartenkreten

hartenkreet (nr. 19.500):

en als zijn blik ontdooit

en als zijn blik ontdooit

novemberwind dompelt gezichten
in ‘t water van de zee
in haar gaan zij onder
blikken die vasthouden
groeien later in ’t ijs
de boten liggen aan de ketting
en de man in ’t bloed
gaat ruggelings een eenzaam pad
dat hij onder gevallen loof vermoedt

de as van het vuur is nu nat
en hij zwijgt de zomer
zo licht hij woorden uit ogen
al zijn het geen vensters
bladeren vallen zwart
door de avondlijke schemering
de man gaat door de nacht
in de gestalte van een boom
en als zijn blik ontdooit
beitelt hij zijn gezicht uit hout
en laat de bomen zijn weg gaan.