In ere geëerd

Nu doet de pijn mij eerst vervagen
Zoet is de liefde die ik vind
Eigenlijk mag ik niet eens klagen
Ik voel de liefde van een moeder voor haar kind

Menig man die haar behaagde
Nimmer was ze onbemind
Toch was het geen vrouw die het erop waagde
Het lot was haar simpelweg die dag niet goed gezind.

De donkere novemberdagen, de kou de wind, het welbehagen
Zoekend naar een sfeer zo goed gezind kroop ze dicht tegen hem aan niet denkend aan zijn vrouw en hun eerste kind.

Zwetend in het bed ligt een vrouw heel onbemind
Vader meent: ”Je zorgt zelf maar voor dit kind”
Moeder ziet haar dochter lijden en doet een voorstel zodat ze dochterlief niet af zien glijden.
Een man wordt uitgekozen door haar vader goed betaald.
Zwijgen, over een tijdje is er geen mens meer die er nog naar taalt.

Het meisje klampt zich stevig vast aan de man die haar eigenlijk niet verdient.
Wie wil er nou zo’n simpel kind, door schandaal niet meer bevriend.

Nu doet de pijn mij niet vervagen
Wrang is de liefde die ik voel
Moeder heeft mij reeds verlaten
Vader is niet wat ik bedoel.

Zoekend naar de zoete liefde, de schoot waarop ik doel
Wie weet kan iemand mij vertellen waar de grond is die ik niet meer voel.

Zestig jaren gaan voorbij
De tijd vervolgen zonder “hij”
Eindelijk gevonden wat ik altijd heb gezocht
Door het leven reeds versleten, zijn tijd op aarde uitgezeten, vindt hij zijn rust elders.
Niet echt een afloop die ik heb uitgezocht.

veilige thuishaven wanhoop afscheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 19 stemmen 4.150