Hope.
Ik heb je nooit mogen zien,
nooit mogen horen.
Het is te vroeg, te wreed,
we hebben je verloren.
Ik had een plek voor jou,
hier diep in mijn hart.
Maar het mocht niet zo wezen, niet zo zijn,
nu is die plek gehuld in zwart.
Je zou mijn kleine jongen of meid zijn,
ik zou van je houden, je in mijn armen sluiten.
Je beschermen en je tante zijn,
maar nu zit ik hier, starend naar buiten.
Nu rollen de tranen over mijn wang,
en net als mijn broer en zus ben ik bang.
De lucht is net iets minder blauw,
ik zal je nooit kennen, maar toch hou ik van jou...
Aan "Hope", mijn kleine neef of nicht,
heb ik opgedragen dit gedicht.
Geplaatst in de categorie: verdriet