De kortste dag - Deel 7

Ik ben net thuis
liggend op de bank
verzinkend in gebeurtenissen
de éénklank
met jou
mijn hart dat zich uitpakt
beschrijft de dagen
en nachten
in poëtische verslagen
ik kan niet wachten...

Ik herinner me jouw ogen
toen je op het bed zat
hoe ze keken in die van mij
je lippen glimmend nat
overwogen me te zoenen
en kwamen dichterbij
we voelden ons vrij
in jouw vier muren
en je bed
hartstochtelijke vuren
tot en met
het einde
ik moest gaan
maar ik wist
dit houdt niet op
dit blijft bestaan

Ik droom
een soort dagboek
vol fictieve romantiek
ik loop naast je door de stad
over het strand
door het bos
ik neem je hand
en laat het liefst
nooit meer los

dagboek romantiek haico

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 16 stemmen 1.248