Hartenkreten

hartenkreet (nr. 19.935):

Donker

De rust gevende klanken van de stilte
Het ruisende water van gevoelens.

Daar zit een meisje alleen en verlaten.
De zon streelt haar zwarte haren
en rustend op haar knieën smeekt zij om leven

want de donkere nacht
nam haar ziel weg van haar

Ze spreekt met haar ogen, die het licht niet meer zien.
Aleen maar donker
Alleen maar donker