Verloren toekomst
We waren nog maar pas bij elkaar
Het kon nooit goed gaan
Toch was ik bijna gelijk zwanger
En het liep stuk
Ik joeg je weg met mijn buien
Je kon me niet aan
En het kindje, dat we eerst zo graag wilden
Wilde je nooit leren kennen
De pijn die door me heen gaat
Zul je nooit bevatten
Het kindje, waar ik mijn leven voor zou geven
Moest zijn leven geven voor jou
Je was er voor me, en nog steeds
Maar het kindje dat ik moet missen
Zal ik nooit vergeten
Dat beeld raak ik nooit meer kwijt
De liefde die ik voor hem voelde
het broertje dat hier op hem wachtte
het had zo mooi kunnen zijn allemaal
Maar je wilde het niet
Waarom heb ik het zover laten komen?
Waarom niet doorgezet, verder gegaan zonder jou?
Ik ben nog maar 19, maar ik heb toch al een zoon?
Wat had 1 erbij nog uitgemaakt?
Ik haat mezelf om deze keuze
Maar het zal de juiste wel geweest zijn
Maar niemand kan ooit wegnemen
Wat ik heb gevoeld voor hem...
Geplaatst in de categorie: emoties
Wat geweest is geweest, natuurlijk heb je spijt, maar kijk naar wat je hebt, tragisch zo'n besluit, ik leef met je mee!