Wachtende pijn
Verlaten op het zwijgende bed
deelt ze haar lichaam met een gulle pijn.
Bewegen is verliezen wat ze wil aanraken
en bewaren met haar vingers die haar nog niet verlaten hebben.
Haar ogen tellen de ogenblikken waarin ze haar leven ziet en de pijn
vergeten mag.
De levende tijd is haar vergeten toen ze steeds eenzamer werd en de dood
haar fluisterde waarom
ze wachten mag.
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid