Hartenkreten

hartenkreet (nr. 20.480):

misschien had het gekund

ik zou nog wel geloven,
dat ’t hartje winter was
wanneer er stormen raasden over stad
dan zou ik ’t misschien nog echt geloven
was daar niet zwarte leegte
waar eenmaal jullie hart geslagen had

en ook zou er nog liefde zijn
wanneer de lentes zongen
want op het smogverziekte feest
zou ik misschien nog kunnen lieven
waren daar niet te zweetgierige handen
die ’t pure steeds bezoedelden als beest

ook hoop zou er nog zijn
wanneer er zomer gloeide
sprinkhanen zich vraten aan het leven dik
ik zou misschien nog kunnen hopen
was er niet ’t uitgebloeide
van jeugd door oorlogen, onveiligheid en schrik

daarom is ’t in mijn droom reeds herfst geworden
het vuur al uitgedoofd tot enkel koude as
en ‘k maak mij op voor d’ allerlaatste strofe
’t ultieme kreunen van verkrachte aard’
die zich verheft en weerstand zal zich lonen
tot mensheid niet meer is maar enkel was.