De blik in je ogen

De blik in je ogen
is soms zo koud
ik voel me bedrogen,
vraag me af of je nog wel echt van me houdt.

Je trapt op mijn hart
met je hele gewicht,
doet alles apart
met een stalen gezicht.

Je geeft geen echte reden
voor dit verwoestende gedrag,
ik ben moe gestreden
en verlies langzaam mijn kracht.

De jongen die ik ooit ontmoette
was lief en zacht,
ik weet niet waar ik voor moet boeten
en waar ik nu nog op wacht.

Ik zag tranen op jouw gezicht
toen ik ooit schreef in een gedicht:
"Nu weet ik wat geluk betekent,
het lijkt op jou: sprekend!"

Maar...zoals je zelf steeds zegt:
"dat was toen..."
en ik wil niet dat ik vecht
om jou pijn te doen.

Ik kan je niet bereiken,
alleen maar toezien
hoe je me probeert te ontwijken
en hopen op morgen...misschien?

afscheid kilheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 13 stemmen 990