EEN BEETJE DOOF
De man was moeilijk te verstaan
de woorden kwamen niet vloeiend
moeilijke woorden liet hij gaan
aan zijn gezicht zag je hem groeien.
Zijn gehoor was bijna verdwenen
soms hoorde hij nog een flard,
hij wil soms wat geluid willen lenen
maar hij krijgt alleen zijn part.
Als ik hem op het bankje zie zitten
ziet hij er niet alleen of eenzaam uit
zijn ogen hebben mij niet gehoord
het heeft geen zin als ik fluit.
Ik ga naast hem zitten en wacht
tot hij waarneemt met zijn lichaam
dat duurt maar een seconde of acht
dan zegt hij: ik zag je al in het raam.
We praten wat over het wel en wee
zijn ogen lezen met mijn lippen mee.
Een uurtje blijf ik bij hem zitten
dan merk ik dat hij liever wil pitten.
Ik geef hem een hand en een zoen
opeens zegt hij: moeten we vaker doen.
opgelucht en beschaamd ga ik weg
ik neem mij voor vaker te gaan.
Zie ook: http://www.klaasvaneijbergenonline.info
Schrijver: Klaas van Eijbergen, 30 augustus 2007
Geplaatst in de categorie: maatschappij