Mei Merel

Vandaag zag ik weer de merel.
Maar nu dood.
Dood.
Hij lag op het zand
in mijn tuin.
Soms meer zijn tuin.
Zwart van dood.
Donker zand.
Dood.
Zijn pientere
geelomrande ogen,
zijn nu ingedroogde ogen.
De merel die altijd
voor mij floot.
Voor mij.
Natuurlijk.
Natuur.
Lijk.
Voor mij, en nu,
in mei, dood.
Gemist wordt door mij, nu al,
't gezang in valavonden en dauwmorgens.
Altijd keek ik naar hem uit.
Maar,
eerder nog hoorde ik hem.
De ingetogen, zo zachte, bescheiden
melodieen, altijd anders, oorstrelend,
kippenvel,
zo mooi en nu zo
dood.

afscheid dood

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 7 stemmen 934