Weer
Langzaam dwalen de schimmen als het stof dat neervalt
zonder woorden.
Van de tijd zoals ze ontkleurd zijn en
hun gezichten als groeven van oude dromen
die
mij
weer
laten wensen dat ik mijn schim zal
vinden en mijn schaduw
niet verlies.
En wat
ik
achterlaat in
de dromen
me niets zal zeggen omdat
ik altijd uit mijn eenzame cocon ontwaak
en
steeds
weer
de stof
van mijn
eigen
dromen
wegveeg.
Geplaatst in de categorie: emoties
steeds 1.0 met 3 stemmen 
591
591
Geef je reactie op deze inzending: