Hartenkreten

hartenkreet (nr. 21.310):

Onvoltooid verlangen

Jij,
Soms zo ver weg,
Dan weer dichtbij,
Een kus,
Gebaar,
Een hand,
Je lach,
En wat je zei,
Ik zoog het op in mij.

En tegen het middernachtelijk uur,
Was ik bedwelmd,
Doordrenkt van jou.

Er kwamen dingen in mij los,
Een zoete smaak van honing,
Nectar waarvan,
De smaak reeds lang vergeten was.

En nu ik langzaam nuchter wordt,
Angst om te verliezen dat,
Dat wat ik nooit bezeten heb of heb gehad,
Verlang ik terug naar jou.

Ik wil mij voeden aan de bron,
Waarvan de smaak zo zoet,
Maar tegelijk zo bitter soms,
Mijn aderen doordrenkt.

Ik hef een glas en roep;
(te hard)
Heb toch geen spijt,
Van wat gedaan is en wat niet.
Daarvoor zijn wij te oud!
Maar van binnen zegt een stem;
"Ook jou laat het niet koud".

Ik weet, het is slechts een schrale troost,
Voor iedere traan die viel.
Of ooit nog vallen zal,
Om wat geweest is of nog komt.

Het zijn slechts woorden die ik schrijf,
De waarde daarvan is aan jou.
En voor alles wat ik niet schrijven kan of kon,
Is slechts een regel van 2 woorden;
Liefs, Jhon.