Hartenkreten

hartenkreet (nr. 21.366):

dát kind

zo ver je kijkt enkel nog puin en stenen
onwerkelijk is het hier en koud en grijs
door God verlaten, zielenloos de prijs
voor 't pijnvol heden dat ook mij laat wenen

ik huil om ’t kind dat hier eens droomde
vol van het leven en in een fantasie
streed tegen draken met een zuivere magie
dat lachte, huilde, elke angst weghoonde

waar is nu ‘t leven onder ’t vuile gruis
ik graaf vertwijfeld tussen stenen
en klauw me dieper tussen de gebeenten

van dode jaren, liefdeloos tehuis
en opgehoopte leegte, naar het kind
dat hier moet zijn; wat als ik het ooit vind?