De toekomst
Verdrinkend in de rivier van tranen,
Pijnen die dagelijks een grotere invloed krijgen,
Eerst wegduikend achter een klein masker,
Waarachter ik nu zelfs mijn verdriet niet meer kan verzwijgen.
Al zolang vechtend tegen de harde waarheid,
Elke keer mijn buitenkant een stukje verder harden,
Smachten naar die betere tijden,
Zoals voor al die problemen mijn hoofd verwarden.
Elke seconde weer tastend naar het onbekende,
Afvragend hoe hier ooit een houvast te krijgen valt,
Zwijgend over dat ik nooit een medereiziger hierin zal vinden,
En wetend dat ik het paard ben dat altijd alleen wordt gestald.
Niet langer zal ik deze strijd in de ogen kijken,
De toekomst zal ik over mij heen laten komen,
Zal de wereld even aan mijn voeten onderdoor gaan,
Dan kan ik misschien overstappen naar uitkomende dromen.
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid