De aangifte

Een lang gevreesd moment
Was vandaag eindelijk daar
Ik heb heel veel gehuild
En voelde me ontzettend naar.

Op het politiebureau Bergen op Zoom
Nam ik plaats in de emergis-stoel
Ik hoor mezelf ademen
Terwijl ik verschillende emoties voel.

De uitbarsting van gisteravond
Brandt nog in mijn huid
Ik heb met van alles gegooid
Brak zelfs bijna de ruit.

Het verdriet van het verleden
Werd me gisteren weer eens teveel
Vandaag moet ik erover praten
De angst grijpt me naar mijn keel.

Ik vertel daar hoe jij aan me zat
Zoals geen vader dat hoort te doen
Ik schets jouw beeld
Als een man zonder fatsoen.

Je hebt nooit voor me gezorgd
Voor mijn broer evenmin
Je kon niet van ons houden
We waren geen gezin.

Voor het eerst in mijn leven
Deel ik alle details met mens en papier
Ik laat mijn tranen lopen
En voel de spanning in iedere spier.

Ik voel wat je met me deed
Jouw hand op mijn vel
Hoe je heel gestaag mijn wereld
Veranderde in de hel.

Als ik na ruim 4 uur en 3 kwartier
Weer buiten in het zonnetje ben
Is het net of ik mezelf
En de wereld niet meer ken.

Even ben ik helemaal vervreemd
En tot in het diepste verdoofd
Voel ik alleen maar pijn
En is mijn vertrouwen in alles gedoofd.

Mijn hele lichaam jeukt
Ik wil douchen en onder mijn deken
Ik wil alleen maar huilen
Even niemand spreken.

Mijn mascara op mijn wang
Met dikke ogen in de trein
Ik kan alleen maar hopen dat alles
Op een dag weer normaal zal zijn.

Schrijver: Kimberley, 10 november 2007

Miss_Kimmeliehotmail.com

verdriet politiebureau aangifte

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 20 stemmen 1.222