moeder waarom
jouw handen probeerde ik aan te raken
je wassen voorhoofd en rauw weefsel
dat dit dode lijf omspande
je een kus op je gezicht te drukken
als een vogel in koperen lucht weg te vliegen
getekend door beleefde angst
voor elk onverklaarbaar verdacht geluid
en vluchtte met lege handen
liet jou de volledige duisternis
jij bleef tussen planken ingebed
voor altijd eenzaam
in het reeds aanwezige aroma van rotting
een prooi voor het verterend vuur
hemelschreeuwend naar licht
dat nooit die vernietigende kracht bezat
om in jouw sterfkamer door te dringen
geen zucht van levende onrust
niet eens één hartenklop
enkel donkere leegte
en kilte van jouw hart.
Zie ook: http://sunset.deds.nl
Schrijver: sunset, 16 november 2007
Geplaatst in de categorie: verdriet