Hartenkreten

hartenkreet (nr. 21.692):

tot in de allerlaatste nacht

mijn grijzend haar
waai ik tot jou
bladgouddruppels
van nachtgroene blikken

het is de lente
die de morgen uitlaat
- als Noachs duif
in vertes nevelige vermoedens
zonneweefsels tekent
op schedels van belofte

en tere knoppen drijft
uit twijgen met dewelke
wij de wereld omarmen

tot de morgen valt

laadt hij de vruchten
van herinneren terug
in manden verlangens

en kale takken
strekken zich
in de avond
over mijn schedel
en mijn grijzend haar.