Hartenkreten

hartenkreet (nr. 21.836):

Niets te zeiken

Muziek schettert in mijn hoofd
Maar ook nog steeds die stemmen
Waarom word ik niet geloofd
Ik voel mij als gevat in klemmen
Het leven leek zo simpel
Zo vrolijk en zo vrij
Ik had vertrouwen in de mensen
Vertrouwen had men niet in mij
Wat mij nu plots is overkomen
Dat had geen mens toch echt verwacht
Ik lig te woelen in mijn kussen
Oneindig lang is nu de nacht
Er valt mij echt niets te verwijten
Toch vallen steeds de tranen
Geef mij nu nog een goede kans
Er zijn toch nog wel heel veel banen
Realiteit zal dan ook zijn
Dat straks toch echt zal blijken
Dat wat ik wil en deed en doe
Men over mij niets heeft te zeiken