Hartenkreten

hartenkreet (nr. 22.077):

Toch de hemel in

In de aarde is slechts duisternis
waar de wormen zich aan je laven.
En daar ik zo het duister haat
wil ik nooit begraven.
Dus als ik mij op mijn laatste dag
van het leven af zal keren,
mijn lief, vervul mijn laatste wens
en laat me dan cremeren.

Nog één keer warmte om mij heen,
nog één keer in het volle licht.
De laatste glimlach om mijn mond
op het grauwe doodsgezicht.
Zodat ondanks mijn misstappen in dit leven
het stof waar ik uit ben ontstaan
Zachtjes als een witte nevel
toch de hemel in zal gaan.