Hartenkreten

hartenkreet (nr. 22.280):

Vanuit de leegte huil ik

langzaam loopt ze, nee,
schrijdt ze langs me heen
het gouden haar, bijeengehouden
door een speld, ligt op haar rug
en straalt mij glanzend toe
het doet me goed
het doet me pijn
al die jaren zonder haar te zijn

ik wil je welkom heten
in de ruimte die ons scheidt,
waar onze zielen een zijn
ik steek een kaars voor je op
waarbij de warmte symbool is
voor de liefde die ons nog bindt

je stem in mij spoedt zich voort
als een echo die verdwaald lijkt
maar subtiel de juiste snaar raakt,
mij telkens opnieuw wakker schuddend
als ik in mijn liefde schijn te verdrinken
dat het allemaal voorbij is
en spijt overheerst

in stilte huil ik verder
vanuit de leegte in mijn hart