Even geen toekomst.
Ik moest je laten gaan,
sterker nog, ik bracht je.
Daar waar
niemand hoort te zijn,
maar toch.
Ragfijne herinneringen,
nu al,
spoken, malen onophoudelijk.
Wanneer houdt dit op?
Onze stemmen, een traan,
lachen, ja, dat vooral.
Nu, met het gezicht naar
even geen toekomst.
Tsja, wat dacht je.
Zie ook: http://communities.zeelandnet.nl/data/vanalleswat/
Schrijver: Peterdw., 26 februari 2008
Geplaatst in de categorie: overlijden
Heel mooi geschreven
en heel veel sterkte gewenst met het verlies