onmogelijk
Vóór mij,
alleen braakliggende gronden
met weemoed verbonden.
De harde aarde
dient omgeploegd,
ik verdien het,
lang genoeg gezwoegd.
Helaas de tijd dringt
Ik schuif uit over grint
Geen houvast meer
De angst komt steeds weer
Hulp is er niet
Alleen tranen van verdriet
Een meehelpende hand
Neen bedankt,
Dat is mijn eigen land.
Geplaatst in de categorie: emoties