Verdriet
Soms is de dag al vervlogen, voordat zij voor mij begonnen is.
Droevig kijk ik naar de komende avond, zonder dat ik de ochtend heb gezien.
Mijn hoofd: waar ooit mijn verstand op een rij zat, is in een chaotische warboel ontstaan.
Zodat het lijkt voor mij of de volgorde niet meer klopt.
Weer een dag voorbij zonder dat ik hem heb beleefd.
Vermoeid zoek ik naar pogingen om toch te blijven staan.
Uren zoeken op het internet, naar een antwoord dat mij helpen kan.
Wat moet ik nu zeggen, ik schrik al van de bel.
Verdrietig kijk ik naar buiten, morgen is het Pasen, althans voor de meeste mensen dan.
Zo zijn mijn dagen geworden en ik ben nog niet eens oud.
Onstabiel voor de rest van mijn leven zullen mijn dagen nu voor altijd zo zijn.
Niet begrijpend, dat het op geen enkele manier mogelijk is om weer op te staan.
Troostende woorden die zeggen “je bent een sterke vrouw“.
Mijn visite op Pasen zal alleen mijn hulpverleenster zijn.
Zachtjes rollen mijn tranen op mijn toetsenbord.
Hoezeer ik ook probeer om weer in het leven te staan.
Op een of andere manier gaat dat niet meer lukken en mijn volgende zakdoek komt er aan.
Zo positief als ik altijd in het leven heb gestaan, met mijn wilskracht om toch door te gaan.
Is gelijk als vandaag met de zon verdwenen.
Ik heb geen zin meer om zo verder in dit leven te blijven staan.
Buiten slaat de regen tegen de ramen, net of de natuur in mijn verdriet is mee gegaan.
zeelandnet.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: emoties
vermoeid
1.109
Geef je reactie op deze inzending:
het leven is hard maar er kunnen zoveel dingen gebeuren die je leventje in een keer veranderen
je zult het zonnetje zien schijnen.
En je zult je ook niet meer zo rot voelen
wacht op die mooie tijd
het is te mooi om waar te zijn maar wacht!
Probeer je eigenwaarde terug te vinden.
Neem de tijd. Doe iets voor de dieren of een ander medemens, het zal je goed doen.
Ik wens u sterkte en hou uw hoofd omhoog, hoe moeilijk het ook is.