Hartenkreten

hartenkreet (nr. 23.278):

steppegras

Het steppegras fluistert zachtjes in de wind,
de zon die brandt op mijn gezicht,
ik denk aan jou zo ver weg.
de eenzaamheid drukt met volle gewicht,
op lang vervlogen dagen,
op zwoele zweterige nachten,
in een angstig schemerlicht.

Pijnlijk zijn mijn stille gedachten
ze overspoelen telkens weer,
het beetje geluk dat ik moet ontberen
en dat steekt me keer op keer,

lang kan ik echt niet dromen,
naast me schreeuwt alweer een kind,
vliegen zwermen rond haar hoofdje
alleen 't sterven die haar bemint.

ik kijk machteloos om me heen
en probeer haar weer te troosten,
alleen een beetje water kan ik schenken,
het huilen gaat door merg en been.

ze snikt nog tijdens 't gulzige drinken,
't water is smerig en lauw bovendien,
de vliegen zoemen onophoudelijk
ze kan nog nauwelijks haar handjes zien,

ik denk aan jou mijn allerliefste,
aan warm eten en wat wijn,
aan je warme lippen op de mijne,
dat doet nog de meeste pijn.

het steppegras waait zachtjes,
in de verte klinkt geluid,
kon wel een hyena wezen,
wachtend op een vette buit,

het kindje snikt nu zachtjes,
in mijn armen ademt ze zacht,
met gesloten ogen
alsof de dood hier op haar wacht,

lang zal ze 't echt niet maken,
het ontbreekt aan voedsel en een spuit,
en alsof ze aanvoelt wat ik denk,
blaast ze zacht haar laatste adem uit.

ik druk haar tegen mijn bezwete borst
en kus haar zachtjes op haar wang
hoe vaak zal ik dit nog kunnen
het maakt me echt van binnen bang.

Ik voel jouw warmte mij omarmen,
zij vult de leegte diep in mij,
ik neem 't op met volle vreugde
en voel me weer een beetje vrij

het steppegras wiegt zachtjes
en draagt mijn gevoelens met zich mee,
het waait over de kale vlaktes
en waar 't eindigt: geen idee…..